piątek, 30 grudnia 2016

Nowe i Stare, czyli Sylwester!

Sylwester i Nowy Rok ... koniec i początek...
Sylwester 2016 - wtedy zrozumiałam, że od teraz fotografia musi utrzymać mnie i moje dzieci... że już nie będzie tylko uzupełnieniem domowego budżetu a będzie jego źródłem utrzymania. Wtedy pomyślałam "dam radę". Nie mam wyjścia... Ja nie mam wyjścia, moja pasja nie ma wyjścia, mój aparat nie ma wyjścia... moje dzieci nie mają wyjścia...  po prostu damy radę.
Czasami nie spałam całe noce...
Czasami nie spałam kilka nocy pod rząd...
Wracając z jednego z nocnych zleceń zasnęłam za kierownicą i zatrzymałam się na zderzaku innego kierowcy... wówczas postanowiłam, trochę więcej spać. Ale to było tylko takie postanowienie, które działało na kilka tygodni... po prostu za dużo sobie wzięłam na głowę.

Nowe postanowienie na Nowy Rok 2017? Więcej snu? Tak.... ale o to by mnie przypilnowano poprosiłam kogoś, kto mnie poprosił bym o siebie dbała... dla niego. No więc się postaram Panie XY. Będę na siebie uważała bardziej.

Rok 2016 to przełom w moim życiu prywatnym... to rozstanie, to formalny rozwód, to przeprowadzka, to złamane serce, to nadzieja która została zawiedziona, to wspomnienia pierwszej miłości, które wróciły i strasznie namieszały... to myślenie w kategorii samotnej matki... to pierwsze samotne Święta... to umiejętność radzenia sobie z emocjami dzieci, z własnymi emocjami... to miłość, którą odkryłam, do samej siebie... to nauka zaufania do innych... to próbowanie od nowa... to Pan XY, który zaczarował mnie uśmiechem i pogodą ducha... to strach przed zaufaniem, przed tym co nowe... to budowanie wszystkiego małymi kroczkami od nowa...

Rok 2016 to realizacja własnych fotograficznych wizji... to plenery na mazurach i warsztaty na suwalszczyźnie... to modelki zapraszane na całkiem spontaniczne sesje... to czerwona sukienka i fotografowanie w jeziorze.... to uczenie innych patrzenia przez obiektyw

Rok 2016 to moi cudowni klienci... to chyba przede wszystkim One... moje przepiękne kobiety, które odwiedzają mnie każdego tygodnia z nadzieją w oczach... z radością na buziach... ze smutnymi historiami i z romantycznymi opowieściami... to mężowie dający prezenty swoim żonom... to babcie robiące sesje zdjęciowe wnukom w tajemnicy przed rodzicami dzieci.... to moje cudowne przedszkolaki i wyjątkowe dyrektorki przedszkoli, które kiedy przychodzi odpowiedni moment dzwonią do mnie i pytają czy się zobaczymy i kiedy... to Pary Młode, które właśnie ode mnie chcą pamiątkę w postaci zdjęć... to zakochani, którzy w moim obiektywie chcą się przejrzeć... to przyszłe mamy i cudowne rodziny...

Rok 2016 to publikacje w prasie... to akcje charytatywne... to kalendarze wystawione na licytacje ... to sesje dla chorych dzieci

Długo myślałam co napisać... Zbierałam się do tego wpisu do początku grudnia. Wielokrotnie go pisałam i usuwałam. Nadal nie wiem, czy napisałam wszytko co chciałam i jak chciałam.

Dziękuję, że jesteście! Moi, wyjątkowi. Dziękuję Wam wszystkim i każdemu z osobna. I życzę Wam i sobie, by nowy 2017 rok był po prostu pod każdym względem zajebisty!


Przepraszam, że wybiórczo... ale nie jestem w stanie całego roku zamknąć w 25 okienkach... co może i dobrze... choć przykro że musiałam wybierać.

piątek, 25 listopada 2016

Listopad....

Jak czujecie Listopad?
Niby zwykły miesiąc... jedenasty w kalendarzu... już wszędzie wokoło "magia świąt"... dzieci piszą listy do mikołaja... w przedszkolach powstaje mnóstwo świątecznych sesji.... jest myśl, a może w prezencie w tym roku podaruję komuś sesję zdjęciową...
Niby zwykły a niezwykły...
Niby miesiąc oczekiwania na święta... na zapach pierników i choinki...

A u mnie?
Listopad mnie przygniótł i podeptał....
Sprawił, że szarość zza okna wtargnęła do mojego serca i się rozgościła na dobre...
Krople na szybach.... i łzy na policzkach.... łzy bez powodu, łzy z szarości.... czarna dziura....

Może to ilość pracy....
Może to telefony ponaglające od klientów....
Może to brak słońca...
A może emocje związane z poprzednim rokiem, kiedy to w listopadzie moja rodzina zaczęła się rozchodzić w szwach...
A może to po prostu za dużo na głowie ... i wypieranie negatywnych emocji ciągłym uśmiechem na twarzy... może za mało snu...

Kasia, której oddawałam zdjęcia w zeszłym tygodniu, umówiłyśmy się na szybką kawę, zobaczyła mnie i powiedziała "Asia, co się dzieje?"... a no jakoś tak, jadąc 40 minut na spotkanie wylałam morze łez bez powodu.... ciemno, buro, beznadziejnie...
I jeszcze ten kierowca, który mnie strąbił i zajechał drogę...

Kasia, zamiast kawy zaproponowała dużą filiżankę czekolady... i powiedziała "zafunduj sobie jutro na śniadanie sok ze świeżo wyciskanych pomarańczy... zrób sobie domową, gorącą czekoladę, tu masz przepis.... i jeśli możesz, idź na solarium"....
Kasia, dziękuję...
Muszę powtórzyć kurację... bo zadziałało... na kilka dni, ale zadziałało....
A Wy... radzicie sobie z listopadową chandrą?
Nie bez powodu listopad nazywany jest "miesiącem samobójców"....

I aby do wiosny....

 zdjęcie źródło: http://mroofka-kryminalni.bloog.pl/kat,0,page,15,index.html?smoybbtticaid=618275

czwartek, 20 października 2016

Czas i spóźnienia

Osobiście bardzo nie lubię się spóźniać.
Bardzo się staram... robię wszystko by być przed czasem, by mieć ten luksus zapasu, by móc złapać dwa oddechy zanim rozpocznie się spotkanie, wizyta, sesja, konferencja... cokolwiek co jest na określona godzinę.
Wyjeżdżam z domu wcześniej....
Czasem naginam czasoprzestrzeń i jadę jakimiś skrótami by ominąć korki...
Czasami się nie udaje...
Czasami polegam...
Brakuje tych 5 minut bo za długo trwa szukanie miejsca parkingowego... bo akurat ktoś wpadł na pomysł zawracania na podwójnej ciągłej.... bo akurat przede mną wyjechała z budowy koparka... bo pies jeszcze chciał siku... bo dzieci przed wyjściem z domu musiały się pokłócić....

Może dlatego rozumiem bardziej, jeśli ktoś spóźnia się do mnie na sesję 5 minut... czasami 10...
Czasami nie da się przyspieszyć.

I kiedy na sesję mam przewidziane 4 godziny, to te 10 minut naprawdę nie gra aż takiej roli.
Jeśli jednak sesja jest mini...
Wówczas 10 minut jest bardzo dużo.... 20 minut jeszcze więcej...

Obiecuję się nie spóźniać!
Naprawdę obiecuję!
Mówią, że to co dajemy do nas wraca.
Więc ja obiecuję, że zawsze będę przed czasem :)

.... może wróci....



Dziękuję :))))))))
Kocham moich klientów nawet jeśli się spóźniają.... choć jak się nie spóźniają kocham mocniej :)


źródło: https://pl.pinterest.com/pin/24699497936201199/

piątek, 14 października 2016

Czy skończyły się tematy?

Takie pytanie dziś dostałam?
"Czy skończyły Ci się tematy na bloga?" Dziękuję...
Dziękuję, bo to mi pokazało, że ktoś czeka na to co napiszę... że ktoś to w ogóle czyta... że jest ktoś kogo interesuje co w tej mojej głowie siedzi...

Nie, nie skończyły się.
Po prostu brakuje czasu na sen... brakuje czasu na życie... brakuje czasu na mieszkanie.
A tematów jest mnóstwo i pojawiają się codziennie. Powinnam je zapisywać, inaczej uciekają lub są zastępowane przez inne.

Przeprowadziłam się 2 miesiące temu... kiedy dostaję pytanie "jak Ci się mieszka w nowym miejscu?" wpadam w konsternację. Naprawdę nie wiem co powiedzieć. Żyję w takim tempie że nie zdążam pomieszkać. Tak... mam wygodne łóżko... padam na nie tak zmęczona że zasypiam w 2 sekundy... musi być wygodne skoro budzę się z lękiem że zaspałam tuż przed budzikiem. Całkiem fajne biurko, na którym znów za dużo się nagromadziło różnych niepotrzebnych rzeczy...

Ogród jeszcze jest... widzę go przez szybę drzwi tarasowych, jak przechodzę przez salon by zanieść aparat pełen zdjęć, do komputera by je zrzucić przed kolejnym dniem pracy...

Czy jest mi z tym źle?
Nie. Ja jestem przeszczęśliwa.

To życie gdzie się odpoczywa i relaksuje i cieszy swoim miejscem to nie jest moje życie...
Ja lubię życie na szóstym biegu...
Lubię kiedy nie wiem w co włożyć ręce...
Kiedy ktoś mi powie "Pani Joanno, pięknie Pani dziś wygląda".... hmmm... spałam tylko 3 godziny, jest dobrze.
Kiedy usłyszę "Cieszymy się, że zaprosiliśmy Panią do współpracy, ma Pani tyle uroku osobistego i taką miłą aparycję, że aż chce się z Panią pracować"... serce rośnie i właściwie to nie ważne, że jest 14:00 a ja nie jadłam jeszcze śniadania...

Uwielbiam to życie na przyspieszonych obrotach...

Nawet jeśli sobie czasem ponarzekam, że padam ze zmęczenia... Jaro, na Ciebie można liczyć jeśli chodzi o współczucie... niech Cię drzwi ;)

Więc nie gniewam się, jeśli ktoś mnie pogania że nie dostał jeszcze zdjęć. Koniecznie przypominajcie się i ścigajcie mnie, bo czasem jak widzę na poczcie kolejkę z 10 osobami przede mną, po prostu wychodzę ... szkoda czasu na stanie i przebieranie nogami. I mówię, wrócę jutro... i kończy się tak, że dowożę zdjęcia osobiście przy okazji, między jednym zleceniem a drugim... bo jest szybciej niż dotrzeć drugi raz na pocztę i trafić na te pół godziny że nie ma ogona aż do drzwi...

Kocham Moich Klientów. Za cierpliwość i cudowne uśmiechy. I za wiadomości "Piękne te zdjęcia Asiu - dziękujemy". Ja też dziękuję :)


piątek, 30 września 2016

Kołaczące się pomysły

Nie wiem czy każdy fotograf tak ma...
Ja tak mam...
W poprzednim życiu zawodowym tak nie miałam...
Teraz jest tak, że od czasu do czasu wpadają mi pomysły do głowy i nie potrafią wyjść... i siedzą i męczą... i mówią, zrób coś z nami inaczej nie damy Ci żyć...

Chcę Wam powiedzieć o moich pomysłach....
Może spodobają się Wam i pomożecie mi je zrealizować...

Czasu mam jak na lekarstwo, ale to jest silniejsze ode mnie...

Na dziś bardzo chciałabym zrobić kilka sesji zdjęciowych....

ludzie i ich pasje.... motocykle, muzyka, lepienie z gliny, gotowanie, deskorolka, rower.... im bardziej odjechana pasja tym chętniej wejdę w ten projekt

ludzie i ich relacje ... zakochana para, grupa przyjaciół, para przyjaciół, człowiek i jego pies... dziadkowie i wnuczkowie... sesje niepozowane, pokazujące prawdziwe relacje, bliskość... chce iść z Wami na kawę i zakupy, chce lepić z Wami pierniki, chcę wejść z Wami do łóżka.... bardziej niż ja, mój aparat... ale na bank wiecie o co chodzi...

a tak w gratisie...
szukam dziewczyny wysokiej z ciemnymi włosami, dość szczupłej... mam suknię... i do sukni szukam modelki..... tę sesję też widzę oczami mojej wyobraźni....


Jeśli znacie kogoś kto chciałby dostać ode mnie 5 zdjęć z takiej sesji....
Jeśli znacie kogoś kto mieści się w której z kategorii na górze...
Jeśli sami jesteście właśnie tacy....
Jeśli zgodzicie się bym później opublikowała Wasze zdjęcia i pokazywała je i się nimi chwaliła tym samym upubliczniła Wasz wizerunek...
Zapraszam!

Nie wiem ile sesji powstanie...
Nie wiem w jakim czasie zdołam je zrealizować...
Ale jeśli wybiorę to zrobimy.... w czasie dobrym i dla Was i dla mnie...

Pomożecie mi się uwolnić od natrętnych myśli?
I jeszcze jedno.... pomożecie dobić do 5000? Będzie dodatkowy powód do świętowania darmowymi sesjami z pasją :)




 źródło zdjęcia: Pinterest

sobota, 17 września 2016

Źle wychodzę na zdjęciach

Nie lubię siebie na zdjęciach...
Lubicie siebie na zdjęciach?
Jak wiele z nas mówi to, kiedy ktoś z rodziny wyciąga aparat i robi zdjęcia na rodzinnych imprezach...
Każda sesja... prawie każda sesja ... 99% sesji zdjęciowych w pierwszych 10 zdaniach wypowiedzianych po przywitaniu, zawiera stwierdzenie "nie lubię się na zdjęciach".

Dlaczego nie lubimy się na zdjęciach?
Bo wychodzimy grubo...
Bo widzimy wszystkie swoje mankamenty...
Bo robimy głupie miny...
Bo siebie na zdjęciach nie akceptujemy....
Bo...

Pewnie można dopisać jeszcze wiele...

Dlaczego zaczęłam fotografować kobiety? Ponieważ, chciałam pokazywać, że każda z nas ma w sobie piękno, tylko nie potrafi na siebie patrzeć inaczej niż przez pryzmat swoich kompleksów. Patrzę na kobiety przed moim obiektywem i widzę przepiękne oczy, śliczny uśmiech, smukłe nogi (które ktoś kiedyś nazwał grubymi i w naszych głowach te grube siedzą od 20 lat), piękne dłonie, które pewnie też ktoś kiedyś skrytykował... Tyle piękna, o którym zapominamy i którego nie widzimy, bo widzimy to co w nas nieatrakcyjne...

Popatrzcie na siebie inaczej...
Pozwólcie mi pokazać, jak ja Was widzę...
Nie zabierajcie na sesję przyjaciółki, która mówi Wam i podpowiada jak wyglądacie lepiej...
Nie nastawiajcie się, że "i tak się nie uda"..
Myślcie pozytywnie i pozwólcie mi działać...
Wówczas wszystko będzie inaczej a efekt Was zachwyci...
I od tych zdjęć wszystko się zmieni.... bo zmienicie się w swoich głowach... tylko pozwólcie mi działać, to ja tu szefuję nie Wy... to ja mówię jak jest lepiej... nie Wy... to ja tym razem pokażę Wam Was same...

Od teraz będziecie mówiły, to nie ja źle wychodzę na zdjęciach, to wszystko wina tego kto stoi po drugiej stronie obiektywu...










poniedziałek, 22 sierpnia 2016

Kiedy klient przestaje byc klientem...

Klientka czy Koleżanka, Znajoma... Przyjaciółka...
Oddaję album...
Umawiamy się na kawę gdzieś na Mokotowie...
Łzy w oczach kiedy przewracane są kolejne strony albumu...
"Pierwszy raz patrzę na siebie na zdjęciach i się sobie podobam..."
Kawa....
Uwielbiam kawę... pyszna beza... spotkanie, które trwa półtorej godziny a właściwie mija w mgnieniu oka...
Żegnamy się i wiem już, że jeszcze się spotkamy...
Bo przecież jest do oddania jeszcze jedna sesja zdjęciowa....
Bo umówiłyśmy się właśnie na sesję zdjęciową z Jej córkami w ogrodzie pod Warszawą...
Bo będę się od niej uczyć medytować i słuchać siebie na warsztatach które wkrótce będzie prowadziła ...
...

Spotykamy się wcześniej...
Wiadomość na messengera jeszcze tego samego wieczora: "...dostałam bilety do teatru... pójdziemy razem? w piątek?"... właściwie to powinnam się pakować bo przecież w sobotę wyjeżdżamy. Pakowanie poczeka "gdzie się spotykamy? z wielką przyjemnością pójdę z Tobą do teatru"...
....

Cudowny wieczór...
Dziękuję.

Ta znajomość jest wyjątkowa, ja to wiem już dziś. Ale wiele moich spotkań z klientkami przeradza się w bliższe lub dalsze znajomości... pełne serdeczności, wsparcia i dobrego słowa.

Dziękuję wszystkim moim klientkom za to że są :)

 źródło: https://pl.pinterest.com/pin/325103666827105802/

niedziela, 31 lipca 2016

Odchudzanie

Wczorajsze przemyślenie musiało nabrać mocy i musiałam je ubrać w słowa...
Nadal jeszcze targają mną emocje.... i czuję się wzburzona...
Zastanawiałam się czy ten blog to także miejsce na takie przemyślenia...
Ale w sumie po to powstał, bym miała ujście dla natłoku swoich myśli...

Spotkanie towarzyskie...
Dziewczyny znam, ich facetów mniej. Rozmawiamy.
Jedna z nich jest w związku od stosunkowo niedługiego czasu...  kwitną... widać miłość... fajnie na nich popatrzeć i pomyśleć, jacy są szczęśliwi... rozmawiamy o sesjach fotograficznych, o tym ile może photoshop i ile ja mogę za jego pomocą zaingerować w wygląd bez odchudzania...

I co ja słyszę...
Ten zakochany facet... i ta zakochana kobieta...
On niby w żartach wytykający jej skłonność do słodyczy... mówiący jej, że jak ważyła kilka kg mniej wyglądała lepiej...
Ona uśmiechająca się i żartująca sobie ze swojej skłonności do Delicji...

Ona marząca o sesji fotograficznej....
On, z uśmieszkiem mówiący że nawet photoshop sobie z tym nie poradzi i najpierw powinna te 5 kg zrzucić...
Ona... przytakująca i pokazująca na swoje za duże uda i brzuch....

Ona... rozmiar max 38... a może 36...

Kobiety.... dziewczyny.... kobiecość i atrakcyjność macie w głowach... przestańcie przytakiwać, jak ktoś Wam mówi że musicie schudnąć by być atrakcyjniejszą. Nie pozwólcie na to by rządziły Wami kanony piękna pokazywane w mediach. Jeśli dobrze czujecie się 5 kg większe, przestańcie przytakiwać facetowi tylko dlatego by mu zrobić dobrze. Zrzućcie te 5 kg jeśli one Wam przeszkadzają, ale nie pozwólcie na to by publicznie facet mówił Wam że macie tłuszcz na brzuchu...

Jeśli kocham siebie nie pozwolę na to by ktoś mi mówił co mam robić...
Jeśli kocham siebie nikt nie odważy się powiedzieć mi, że mam się dla niego zmienić...


A ja.... naprawdę mogę używać photoshopa do korygowania sylwetki, nie robię tego lub robię to minimalnie.... macie zobaczyć siebie piękne na zdjęciach, takie jakie jesteście....

Pokochajcie siebie a zobaczycie w sobie piękno... które potem pokażecie Światu.



źródło: http://www.evewilson.com.au/food/salads/

poniedziałek, 25 lipca 2016

Łzy szczęścia i rozpaczy

Niektórzy zapewne pamiętają moją historię...

Kiedyś byłam księgową a fotografia wciągnęła mnie, kiedy na świecie pojawiły się moje dzieci...
Życie zmusiło mnie do powrotu do zawodu księgowej, ale fotografii nigdy nie porzuciłam bo dawała mi odskocznię od cyferek... od rutyny.... od nudnej pracy wśród papierów...
Ja wiem, sama znam takie księgowe, które kochają swoją pracę...
Ja też przebierając w papierach czerpałam przyjemność z przeglądania, księgowania i liczenia...
Ale przyjemność z fotografowania, ze spotykania ludzi, z rozmowy z nimi, z poznawania ich historii... przyjemność z tego, że sprawiam im radość swoją pracą była o niebo większa...

Któregoś dnia musiałam podjąć decyzję...
Odeszłam z korporacji by realizować swoja pasję...

Nie będę pisała teraz o tym jakie były początki i że nie zawsze było tak jak sobie wymarzyłam jak z pracy na etacie odchodziłam...

Nie będę o tym pisała, że moje małżeństwo nie przetrwało... i nie wiem czy to "zasługa" mojej fotograficznej firmy czy po prostu tak się to ponakładało na siebie w jednym czasie....

Ale dziś dostałam wiadomość od jednej z klientek... która natchnęła mnie do tego by powstał ten wpis....

"O matko.... :'-) .... jak wyszłam od Ciebie z sesji to się popłakałam w samochodzie i prowadzić nie mogłam.. to była dla mnie taka przyjemność, sprawiłaś mi taką radość.. Teraz jak widzę te zdjęcia to brak mi słów Asiu... brak.. Są wspaniałe.. !!!"

Dla takich chwil warto zarywać noce...

I nie wiem... ale w poprzednim życiu zawodowym moja praca, księgowania, raporty i deklaracje, nie wzbudzały takich emocji u nikogo... a już na pewno nikt patrząc na wypełnione cyframi tabelki nie płakał... no chyba że z rozpaczy, że znów trzeba zapłacić za duży podatek :)

To jest cudowne, móc robić w życiu coś co sprawia radość innym, co zostanie na zawsze, co będzie pamiątką na lata dla nas i dla naszych wnuków... 






niedziela, 24 lipca 2016

Historia z kawą ... mam nadzieję zakończenie.

Historia z Kawą ma swój dalszy ciąg...

Korespondencja z anonimem trwa... z kontekstu wypowiedzi, wiem już że jest kobietą, choć muszę przyznać, że anonim próbuje poddać w wątpliwość moją inteligencję...
bo czy:

"nie uważasz, że to dobry pomysł, żeby kobiety sobie pomagały"

nie świadczy o tym, że pisze do mnie kobieta... ?

Więc muszę jednak wzbudzać zagrożenie dla kobiet albo ich politowanie... wolę jednak żyć w przekonaniu że to pierwsze... i śmiem wątpić w szczerość intencji ... pomagamy kotom i psom w schroniskach, dzieciom które potrzebują leczenia... ale czy pomagamy innym kobietom, by nie zostały "skrzywdzone" przez "bezdusznych" mężczyzn... ???? Eeeeee.... grubymi nićmi szyte.

Anonimie, czy ja wyglądam na kogoś kto potrzebuje litości?
Na litość...  odpuść już... jak tylko się obrobię.... jak tylko klienci przestaną mnie poganiać by dostać swoje zdjęcia... obiecuję że zadzwonię do Pana XY i umówię się na kawę :) na podwójnym espresso żeby spotkanie trwało dłużej.


A i jeśli zadzwoni do mnie żona tego Pana, który mnie próbował ostatnio poderwać w galerii handlowej... to ja już teraz mówię... nie potrzebuję litości, naprawdę, dam sobie radę sama i się obronię... jestem już duża...

Dobranoc!

PS. Korespondencja raczej dobiegła końca. Nie odpisałam na ostatnią wiadomość. Korespondencja, która nic nie wnosi do mojego życia.... Do pewnego czasu mnie to intrygowało, potem bawiło... ostatecznie znudziło.



źródło: http://meskiegranie.blog.onet.pl

poniedziałek, 18 lipca 2016

Wieczne niedospanie

Śpię za krótko...
Ciągle niedosypiam...
Moja noc to 4 godziny snu... bo na więcej nie ma czasu, bo doba jest za krótka...
7:00 pobudka i ogarnięcie dzieci - śniadanie w biegu... jeśli rok szkolny, wstaję wcześniej bo na 8:00 dzieci do szkoły muszą zdążyć...
8:20 wracam do domu po odwiezieniu dzieci, ogarniam szybko dom, tak by się nie potknąć, wstawiam pranie, daję psu jeść i wypuszczam na ogród by zaoszczędzić na czasie, pies na spacerze nie był od tygodni...
9:20 siadam do komputera - pracuję (wysyłam zdjęcia do wywołania, publikuję zdjęcie na FB, przeglądam pocztę).
10:00 - 14:00 - sesja zdjeciowa... oczywiście nie codziennie, oczywiście nie zawsze w tych godzinach, ale jeśli jest to zwykle w takich godzinach jest sesja kobieca u mnie w domu... jeśli sesja jest gdzie indziej, zwykle nie ma czasu na czynności o 9:20 bo po prostu jest to czas na dojazd...
14:00 - ogarniam dom po sesji, zjadam coś w przelocie, siadam do kompa
15:00 - jadę na pocztę, do labu, do sklepu z kopertami, po drodze odbieram dzieci ze szkoły, przywożę do domu
16:00 - odrabiamy lekcje, to co da się odrobić i jest proste, reszta zostaje na wieczór
17:00  - jestem taksówkarzem, czyli dzieci na zajęcia dodatkowe
19:00 - wracamy do domu, kończymy lekcje, kolacja... czas na wspólny czas, na rozmowę o tym co w szkole... w między czasie sprawdzam pocztę na telefonie...
22:00 - dzieci najczęściej już śpią... a ja siadam do obróbki zdjęć. I siedzę przed kompem do 2:00 w nocy.... by położyć się o 2:30.... i wstać 4 godziny później.

I tak zazwyczaj...
Czasami nie mam sesji w ciągu dnia, wiec nadrabiam obróbkę...
Czasami mam dwie sesje... albo 4 spotkania... i na obróbkę w ciągu dnia nie ma czasu...
I 4 godziny nocą na obróbkę też jest za mało...

I wczoraj też spałam tylko 4 godziny...
I przed wczoraj...
I organizm mówi dość...
I oczy zamykają się podczas monotonnej jazdy autem... same się zamykają... nie pomaga głośna muzyka, klimatyzacja włączona na 17 stopni... by było chłodniej... nie pomaga zapas cukru pakowany... i ostatni pomysł mojego kolegi fotografa, by dużo pić wówczas pęcherz nie pozwala zasnąć... to też mi nie pomogło...
Wczorajszy powrót z wesela... przespałam się ale tylko 4 godziny bo przecież musiałam pędzić do obowiązków.... Zasnęłam za kierownicą.
Całe szczęście mała prędkość...
Całe szczęście że w korku...
Całe szczęście, że kierowca któremu skasowałam błotnik był oazą spokoju i z uśmiechem mnie uspakajał że nic się nie stało...

Dostałam żółtą kartkę od losu.
Nie wiem co by było gdybym miała pełna prędkość... nie chcę myśleć gdyby to było poza miastem.

Rozbity reflektor i wgnieciony zderzak... i rejestracja wygląda jak ofiara losu...

Jeśli z jakiegoś powodu nie śpicie 6 godzin.... czasem odeśpijcie... dajcie odpocząć organizmowi inaczej sam się o to upomni w najmniej odpowiednim momencie.
Biorę kilka dni wolnego...
Muszę odespać....



czwartek, 14 lipca 2016

Przyjaźnie fotograficzne

Przyjaciel to Ważne Słowo.
To ktoś na kogo można liczyć o każdej porze dnia i nocy...
To ktoś kto wesprze dobrym słowem... kto kopnie w tyłek jak potrzeba... kto potrząśnie i przytuli...
To ktoś na kogo można liczyć zawsze...

Czy wielu takich ludzi jest wokół mnie?
Chyba jednak wolę nie sprawdzać. Po cichutku wierzę, że Ci których przyjaciółmi nazywam, będą właśnie tacy... że nie będę musiała ich usprawiedliwiać przed samą sobą...

A co jeśli ma się przyjaciół pracujących w tej samej branży?
Co jeśli zaufanie może okazać się strzałem w kolano i stratą dobrego zlecenia... jednego potem drugiego...

Uwielbiam współpracę z fotografami mężczyznami.... pracuję z nimi bez ograniczeń... polecam i jestem polecana i na zastępstwo i do współpracy....

Kobiety fotografki .... no i tu bywa tak różnie, jak różne są kobiety.... z jednymi współpracuje mi się całkiem dobrze, inne próbowały mnie krecią robotą wykopać ze zleceń...

A no i fajnie jest mieć fotografa, którego można nazwać przyjacielem.... nawet przez duże P.... niech mu będzie....
... który napisze w prywatnej wiadomości "Kur.....a Aś, ta ręka ... no jak mogłaś nie zauważyć tej ręki, że dziwnie wygląda"
... który napisze "Twoje zdjęcia są zajebiste, przestań wydziwiać"
....który zadzwoni i powie "nie pier...l, teraz w Twoim życiu jest beznadziejnie, ale to zakręt.... dasz radę, jesteś najlepsza"
... który podpowie to czy tamto, zdradzi to czego sam uczył się kilka lat... bo przecież rynek jest duży, dla każdego znajdzie się miejsce a "mnie też ktoś kiedyś pomógł, to teraz oddaję"

i w drugą stronę - prosi o radę i ją otrzymuje ode mnie... poddaje bez obawy pod moją krytykę swoje zdjęcia... zasięga porady... prosi o wsparcie...

Fajnie jest mieć kogoś takiego... fotograficzna pasja łącząca dwie całkiem obce osoby, bo widzieliśmy się zaledwie kilka razy.... 3? Chyba 3.
Dzięki że jesteś moim buforem!


Macie kogoś takiego?


 źródło: http://apostrophe9.tumblr.com/page/22











wtorek, 5 lipca 2016

Będzie o kawie

Dziś będzie o kawie.
Kawa potrafi wzbudzić zazdrość.
A może to nie kawa ją wzbudza...

Może to po prostu ja stałam się zagrożeniem dla niektórych kobiet...

Nocą dostaję anonimowe maile... a w nich ostrzeżenia przed znajomością z pewnym mężczyzną... kawę wypiliśmy razem. O zdjęciach rozmawialiśmy. O ja nieostrożna, zanim zaproponowałam spotkanie na kawę by omówić naszą sesję zdjęciową, powinnam spytać czy żona pozwala na picie kawy z innymi kobietami. Niewinna kawa wzbudza czyjeś emocje od miesiąca. Ktoś się o mnie martwi bym nie stała się ofiarą podrywacza.... O masz Ci los. A może to męża trzeba chronić przede mną a nie odwrotnie? Ha?

Kawa...

Zaproszenie na kawę od pewnej kobiety by porozmawiać o jej facecie... też było dla mnie zaskoczeniem. Woląc dmuchać na zimne, odmówiłam spotkania. Choć pewnie byłoby ciekawie... inspirująco i wyzwalająco... to podziękowałam.

Kawa...

Dziś mam spotkanie na kawie... z mężczyzną... zapomniałam zapytać o to czy jest z kimś w związku i czy ten ktoś pozwala spotykać mu się na kawie z innymi kobietami. Były już maile, smsmy... kto wie, czy nie będę nachodzona teraz osobiście... tfu, tfu... oby nie.


Gdybym wiedziała, że po rozwodzie moje życie stanie się takie ... inspirujące... nie zastanawiałabym się nad tym tyle... po prostu szła bym w to jak w dym. Do tej pory moje picie kawy na spotkaniach biznesowych i towarzyskich nie budziło w nikim tyle emocji.

Czy mężczyźni fotografowie, którzy omawiają szczegóły sesji przed sesją, przy kawie, są podejrzewani o romans ze swoimi klientkami?

Kiedyś ktoś spytał mnie, dlaczego nie fotografuję mężczyzn. Nie zgłaszali się do mnie na sesje... po prostu... a może ich kobiety bały się o ich "bezbronność".

Moje życie po rozwodzie staje się coraz ciekawsze :)


zdjęcie: twitter.com

piątek, 1 lipca 2016

Publikować czy nie publikować - zdjęcia dzieci

Fotografuję nie tylko dzieci innych ale również swoje własne. Nie miałam nigdy problemu z publikowaniem ich wizerunku w sieci. Od maleńkości jak tylko pojawiły się na świecie, chciałam się nimi pochwalić całemu światu. Uważałam je za najcudowniejsze istoty na świecie więc założyłam im bloga który pełen był ich zdjęć... zdjęć moich dzieci.

Zawsze ważne było dla mnie to by nie były to zdjęcia, które mogą ich w jakikolwiek sposób ośmieszyć. Nie były to zdjęcia gołe ani pokazujące w niezręcznych sytuacjach ( typu nocnik). Myślałam zawsze o tym by kiedyś w przyszłości nikt tych zdjęć nie wykorzystał przeciwko nim. Jak wiadomo dzieci przeciwko dzieciom stają i będą stawać, naśmiewały się i będą naśmiewać.

Jak pogodzić chęć dzielenia się swoim Szczęściem i chęć chronienia swojego Szczęścia przed złymi ludźmi... albo po prostu przed kolegami.

Sytuacja z życia...

Dzieci wróciły któregoś popołudnia do domu. Syn ze łzami w oczach opowiadał, jak jego starsza o kilka lat nowa koleżanka naśmiewała się z jego zdjęć, które znalazła w internecie. Tak... natknęła się na bloga ze zdjęciami mojej dwójki. Naśmiewała się "jaki słodki bobanio"... Tylko że mój syn "bobaniem" dawno już nie jest... jest siedmiolatkiem, który na bank nie chce by ktokolwiek mówił na niego "bobanio".

Już po otarciu łez, po wytłumaczeniu Synkowi jak to się stało że jego zdjęcia są w internecie, razem zasiedliśmy do czytania bloga który kilka lat temu był przeze mnie prowadzony. Dzieci chciał by poczytać im o ich przygodach, razem oglądaliśmy zdjęcia. Powiedziałam im, że od zawsze byłam z nich dumna, jak tylko pojawiły się na świecie były moim największym szczęściem i szczęściem tym chciałam się chwalić całemu światu.

Na koniec spytałam oboje - Czy chcielibyście bym usunęła Wasze zdjęcia z tego bloga?
Oboje zgodnie powiedzieli - Niech zostaną.

Są już duzi. Teraz zanim zdjęcie wrzucę do sieci, zawsze pytam ich o zgodę.
I zawsze pamiętam, że to co dla mnie dziś jest śmieszne dla nich w przyszłości może być ośmieszające.

niedziela, 26 czerwca 2016

Ciocia i wujek z aparatem


 Wczorajsza przygoda kościelna....

Msza święta... chrzest... troje dzieci... trzech fotografów... W grupie tych trzech jeden, który posługiwał się dobrym aparatem, ale całkowicie nie znał zasad panujących w kościele, zasad współpracy i nie wchodzenia sobie w drogę by nie psuć zdjęć innym...

Proszę..... jeśli wybieracie się na ślub znajomych, chrzest bratanka lub komunię siostrzenicy i zabieracie ze sobą aparat fotograficzny, bo chcecie zachować na pamiątkę to wydarzenie rodzinne również w swoich albumach... lub chcecie sprawdzić się jako fotograf, bo przecież robicie fantastyczne zdjęcia, jako fotograf proszę Was z całego serca... nie przeszkadzajcie.

Nie przeszkadzajcie fotografowi, który został wynajęty i opłacony by zrobić najpiękniejsze zdjęcia z tego wydarzenia.

Nie przeszkadzajcie głównym bohaterom uroczystości we współpracy z fotografem.

Nie przeszkadzajcie księdzu w prowadzeniu mszy.... bo może się skończyć tak, że ksiądz wyrzuci wszystkich fotografów nie patrząc na to kto się szanuje zasady fotografowania w kościele a kto nie.

A kiedy fotograf uprzejmie i grzecznie poprosi o nie przeszkadzanie nie mówcie "a co mnie to obchodzi".

Świat będzie piękniejszy, jeśli będziemy dla siebie milsi, bardziej uśmiechnięci i nie będziemy wietrzyli podstępu.... a miejsce pod chrzcielnicą można zwolnić jeśli "wasze" dziecko jest chrzczone jako ostatnie.








piątek, 24 czerwca 2016

Pracować czy nie pracować

Dylematy matki fotografki... a pewnie i ojca też... ale że ojcem nigdy nie byłam i raczej nim nie będę, to piszę z własnej perspektywy.

Dylematy związane z wyborem - czas dla rodziny czy zlecenie. Co wybrać kiedy z jednej strony na szali jest zlecenie za wynagrodzeniem, czyli kasa mniejsza lub większa, z drugiej czas ważny dla dzieci.

Dziś dzień zakończeń roku w przedszkolu, w szkole.
Jako fotograf dostałam zlecenie zrobienia reportażu z zakończenia roku szkolnego w jednej ze szkół. Jako mama dostałam "zlecenie" bycia na zakończeniu roku swoich małych jeszcze dzieci.
Co wybrać....
Pieniądze, które pozwolą zapłacić rachunki, dać kieszonkowe na wyjazd kolonijny... zakupić nowe bluzki i strój kąpielowy na zbliżający się obóz...
czy...
Obecność przy dzieciach w ich bardzo ważnym dniu, dniu w którym dostają promocje do następnej klasy, w którym dostają wyróżnienia za swoje osiągnięcia, w którym cieszą się że rozpoczynają się wakacje.

Ale to nie jedyny wybór....
Dzień dziecka...
Niedzielny poranek...
Sobotnie popołudnie...
Urodziny....

Jak podzielić, czy istnieje złoty środek, czym się kierować, jak wybrać to co ważne i ważniejsze...

Ja kieruję się tym co czuję w środku.... Niedziele i soboty często spędzam w pracy, wynagradzając większą ilością czasu dla dzieci w tygodniu. Ale zakończenie roku bez względu na wielkość zlecenia spędzam z własnymi dziećmi.

A Wy?


czwartek, 23 czerwca 2016

Czerwiec

Czerwiec to najtrudniejszy miesiąc w roku...
To miesiąc życia w napięciu i pogoni za uciekającym czasem....
To miesiąc, kiedy ze wszystkich stron jest wszystko na ostatnią chwilę....

Marzę o końcu roku szkolnego...
O tym by oddać wszystkie zdjęcia rodzicom przedszkolaków....
O tym by wszystkie szkolne dzieci dostały swoje zdjęcia z przyjacielem, przed wakacjami...
O tym by wreszcie nie musieć spieszyć się... by wypić kawę na tarasie bez natłoku myśli....
O tym by nie mieć ciągle przeświadczenia, że na pewno o czymś zapomniałam....

Czerwiec już finiszuje...
I dzięki o losie, bo jeszcze taki tydzień lub dwa i sama bym finiszowała....
Bo ile można spać po 3 godziny...
Ile można padać na nos ze zmęczenia i budzić się o 3 w nocy z przeświadczeniem... że tyle do zrobienia...

Jako dziecko czekałam końca roku szkolnego, rozdania świadectw... i tak oto wracam do czasów dzieciństwa, znów czekam na koniec roku szkolnego ... bez świadectwa z ocenami od nauczycielami, ale z przeświadczeniem że chyba się udało.... pokonać dobę, która ma tylko 24 godziny.

Uffff.....
To co jeszcze mam dziś do zrobienia?
Dobra... wracam do pakowania kopert ze zdjęciami, trzeba je dostarczyć do kilku placówek z samego rana, zanim zaczną się uroczyste apele.

Dobranoc.


wtorek, 21 czerwca 2016

Dzień Pierwszy

Dziś pomysł dziś działanie.

Nie ma na co czekać... trzeba działać.

To był zwariowany dzień. Na 8:00 do szkoły dostarczyć młodzież, podjechać do innej szkoły zrobić zdjęcia klasie 5B... i na 9:00 do domu, bo sesja kobieca. Jeszcze ciasto do kawy...telefon... dwa...

Cudowna Kobieta przed moim obiektywem... fotografujemy, pozujemy, rozmawiamy... o życiu.... i nagle myśl Moniki, mojej dzisiejszej modelki.... "załóż bloga" o swoim życiu fotografa, o swoich przemyśleniach, o doświadczeniach, o codzienności....

I moja myśl - to jest to.

Jasne, bo przecież nie mam co robić i mam masę wolnego czasu na pisanie... tak, teraz zaraz rozdzwonią się telefony moich klientów, którzy z niecierpliwością czekają na swoje zdjęcia ;)

No ale w sumie czemu nie...
Potrzebuję kilkanaście minut dziennie.
Lubię pisać.
Mam mnóstwo przemyśleń.
Coraz więcej ciekawych doświadczeń.
Może nie codziennie spotyka mnie coś niezwykłego...
Może nie codziennie będę pisała...
Ale to będzie mój fotograficzny pamiętnik...
Z przemyśleniami... z doświadczeniami... z inspiracjami...
To będzie miejsce zetknięcia się fotografii z moimi odczuciami.

Zobaczymy co z tego wyjdzie :)